Liczne artefakty kultury materialnej pochodzące z przeszłości Gryfowa zachowały się w rękach prywatnych byłych i obecnych mieszkańców, którzy przechowują je będąc świadomymi ich znaczenia, a czasami nie znając ich pierwotnego przeznaczenia i pochodzenia. Część cennych przedmiotów znajduje się w muzeach w Polsce i w Niemczech, część zaginęła niestety bezpowrotnie w czasie działań wojennych i po ich zakończeniu, a część znajduje się jeszcze w obiegu antykwarycznym. Do tych, które nie miały szczęścia przetrwać II wojny światowej lub których los można określić dzisiaj jako nieznany, należy gryfowski miecz katowski. Nie był on zapewne jedynym gryfowskim mieczem katowskim, za pomocą którego wymierzano w Gryfowie sprawiedliwość, ale informacje na temat pozostałych są – przynajmniej w chwili obecnej – niedostępne. To, że mogę dzisiaj o nim opowiedzieć, a także go pokazać, zawdzięczamy publikacji dwóch niemieckich naukowców z roku 1934, w której opisali oni Kato wskie i sędziowskie miecze znajdujące się wówczas w zbiorach Śląskiego Muzeum Rzemiosła Artystycznego i Starożytności we Wrocławiu, a szerzej ten problem ujmując, zawdzięczamy to temu, że w każdej społeczności istnieją osoby i instytucje, które zbierają dobra kultury materialnej, dokumentują je oraz w taki, czy inny sposób udostępniają wszystkim członkom tej społeczności.

Tak mógł nazywać się Gryfów, gdyby nie sąsiedztwo pewnej małej wioski, należącej jak i on do rodziny Schaffgotschów. Wioska o nazwie Flinsberg, a następnie Bad Flinsberg (Świeradów Zdrój) dysponowała kilkoma źródłami wód leczniczych, które były już wykorzystywane w XVIII w., oraz niezaprzeczalnymi walorami terenów górzystych. To zapewne zdecydowało o tym, że Świeradów Zdrój stał się największym i najbardziej znanym kurortem Gór Izerskich.

Zainteresowanie leczniczymi właściwościami wód mineralnych w Sudetach oraz na Przedgórzu Sudeckim sięga jednak bardziej odległych czasów niż XVIII czy XIX w. Badaczy, którzy zajmowali się zgłębieniem wiedzy na temat korzyści z kąpieli w takich wodach, bądź też skutków jej picia, było na przestrzeni dziejów Śląska wielu. Zapewne mieszkańcy tych ziem, którzy czerpali wodę z owych uzdrawiających źródeł sami obserwowali na sobie ich nadzwyczajne właściwości, a w drodze przekazu ustnego informacja o nich zataczała coraz większe kręgi. Jednego z tych badaczy pragnę wymienić tutaj szczególnie, ponieważ urodził się 14 sierpnia 1563 r. w Gryfowie. Nazywał się Caspar Schwenckfeld. Ten syn burmistrza Gryfowa, Melchiora Schwenckfelda był od dziecka zafascynowany fauną i florą okolic Gryfowa. W wieku 16 lat zapisał się na studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu w Lipsku, które ukończył tytułem bakalarza po dwóch latach. Aby uzyskać środki finansowe na dalsze studia, tym razem medyczne, podjął się praktyki u Hansa Jacoba Weckera, lekarza miejskiego w Colmar, miasta leżącego w Alzacji. Hans Jacob Wecker oprócz tego, że był lekarzem, był także znamienitym wydawcą dzieł medycznych. Młody Gryfowianin chłonął u niego wiedzę przede wszystkim z zakresu farmacji. Studia medyczne chciał rozpocząć we Francji, jednak choroba pokrzyżowała mu plany i spustoszyła jego sakiewkę. Podjął decyzję, że immatrykuluje się na Uniwersytecie w Bazylei na kierunek farmacja (semestr jesienno-zimowy 1586-87). Od początku jego pobytu na tym szwajcarskim uniwersytecie opiekę nad nim sprawował wybitny botanik i profesor anatomii, dziekan Wydziału Medycznego Uniwersytetu w Bazylei Caspar Bauhin. Schwenckfeld był pilnym studentem swojego mentora, napisał pod jego kierunkiem pracę doktorską zatytułowaną Thesaurus pharmaceuticus medicamentorum, w której to podjął próbę naukowego usystematyzowania dotychczasowego stanu wiedzy farmakologicznej. Znaleźć w niej można wykaz surowców do wyrobu leków pochodzenia roślinnego, zwierzęcego i mineralnego. W trakcie studiów poznał także naukę słynnego Paracelsusa, który ukończył tę uczelnię na krótko przed jego na nią przybyciem.